Dodenherdenking 2018

Dodenherdenking 4 mei 2018 Spoorwijk – foto’s

Zo stond Den Haag twee minuten stil bij de oorlogsslachtoffers

AD 04.05.2018 Klokslag acht uur was het muisstil. Borrelaars, horecamedewerkers en voorbijgangers stonden even stil bij de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Indrukwekkend was het wel te noemen. Dat vonden de meeste mensen waarschijnlijk ook want na het Wilhelmus klonk luid applaus.

Deze Haagse kunstenares en verzetsheldin redde als Tante Zus 52 Joodse kinderen uit handen van de nazi’s. Toch dreigde ze in de vergetelheid te raken. Een boek, expositie, theaterstuk en een film brengen een ode aan deze ‘engel uit de oorlog’.

Vlak na de herdenking op de Waalsdorpervlakte heeft de politie een man aangehouden voor ordeverstoring. Hij is meegenomen naar het bureau. Volgens de politie heeft hij de herdenking niet verstoord.

Monument

Aan het Rabbijn Maarsenplein in Den Haag werd in de middag al een herdenking gehouden door de Stichting Joods Monument. Om 16.00 uur stonden tientallen rond het het nieuwe Joodse monument. Benjamin Cohen, voorzitter van Stichting Joods Monument: ,,4 mei is een moment om stil te staan bij alle vermoorde Joden, en hier bij het monument in het bijzonder bij de Haagse Joden.”

Toespraak op het Tesselseplein door burgemeester Pauline Krikke;

Mensen zoals u en ik,
maar dan in een andere tijd.
Heel gewone mannen,
vrouwen en kinderen.
Jong en oud.
Arm en rijk.
Maar dan in een verschrikkelijke tijd.
Vijf jaren oorlog.
Die zij niet overleefden.
Vandaag herdenken wij ze,
de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.
En staan,
letterlijk en figuurlijk,
stil bij de gebeurtenissen van toen.
Ruim 15.000 inwoners van onze stad
kwamen om in de jaren 1940-1945.
Ze woonden overal.
Ook hier in Duindorp.
Zij sneuvelden bij de verdediging van Den Haag in mei 1940.
Ze kwamen in verzet tegen de nazidictatuur,
werden gepakt
en moesten dat met de dood bekopen.
Ze verloren het leven door bommen en raketten.
Ze kwamen in de laatste oorlogswinter om van de honger.
Of stierven in dwangarbeiderskampen in Duitsland.
Maar de allergrootste groep slachtoffers in onze stad waren,
net als in de rest van Nederland,
Joodse burgers.
12.000 in totaal.
Mensen zoals u en ik.
Mannen, vrouwen en kinderen.
Mensen zoals Lena Levie,
die hier op het Tesselseplein woonde.

Met gevaar voor eigen leven
hebben in die jaren mensen Joden helpen onderduiken.
Vorige week mocht ik een groep Joodse overlevenden ontmoeten.
Een heel ontroerende gebeurtenis.
Zij hadden hun leven te danken aan een vrouw uit onze stad:
Ru Paré.
Ze kon het eenvoudigweg niet aanzien
hoe een groep medeburgers werd weggevoerd.
Samen met haar vriendin
en met hulp van anderen
redde zij 52 Joodse kinderen.
Zonder wapens,
maar met een warm hart en een ongelofelijke moed.
Dat was haar manier van verzet plegen.
En zo zijn er velen geweest.
Mannen,
maar ook heel veel vrouwen
die medemenselijkheid toonden
in een tijd waarin onmenselijkheid leek te overwinnen.
Als wij vanavond weer twee minuten stil zijn
dan realiseren we ons eens temeer
hoe dankbaar we mogen zijn.
Dankbaar
dat we in vrede en vrijheid mogen leven.
Een heel groot goed.
Iets dat wij koesteren.
Maar ook onderhouden.
Ook in ogenschijnlijk alledaagse, kleine dingen.
Zoals de manier waarop wij in dit land
en in deze stad
met elkaar omgaan.
Want bij alle verschillen zijn en blijven we allemaal mensen
zoals u en ik.